بیایید در خلوت خودمان به چیزهایی فکر کنیم که جایگزینی ندارند!
وقتی تمام تنهایی و انتظار پدران و مادران خانه سالمندان در سکوت تلخی خلاصه می شود که وحشیانه به دل آدم چنگ می زند؛ ای کاش یادمان نرود قبل از این که روزی از واژه های پدر و مادر، فقط حسرتشان به دلمان بماند از همین حالا قدرشان را بیشتر بدانیم.
مهم نیست که آنها گاهی کم حوصله می شوند؛ مهم نیست کمی تندی می کنند؛ کافیست یادمان باشد اگرچه دستانشان نحیف و لرزان است و شاید چشمانشان کورسویی ندارند اما می توانند گره های کوچک و بزرگ زندگی مان را به راحتی باز کنند. آن وقت به همه ما ثابت می شود باز کردن گره های کوری که به زندگی مان افتاده، دستان قوی نمی خواهد!
کاش یادمان نرود با کسانی که همه موهای مشکی شان در پی دغدغه های زندگی به پای ما خاکستری شدند طوری رفتار کنیم که در “دو دو تای زندگی” پیش وجدانمان کم نیاوریم و اگر در نبودشان اشکی ریختیم تعداد اشک های حسرتمان کمتر از اشک فراقشان باشد.
کاش یادمان نرود اینها همان کسانی بودند که عشق را به ما هدیه می دادند درهمان لحظه هایی که با تمام غصّه هایشان چه ساده می خندیدند تا آب در دل کوچک ما تکان نخورد!
بنیاد خیریه نیکوکاران شریف در روز عاشورا با حضور در خانه سالمندان رباط کریم ضمن دلجویی از پدران و مادران سالخورده، یکصد و بیست پرس غذای گرم را در بین این عزیزان توزیع نمودند. دوستانی که به نمایندگی از سوی بنیاد در آنجا حضور داشتند بیان کردند: «ما در جمع این عزیزان علاوه بر بهره مند شدن از برکات معنوی دیدار آنها، با خود عهد بستیم بیش از پیش بچه های خوبی برای پدر و مادر خود باشیم و فرصت های خوب زندگی را با خودخواهی از خود نگیریم.»
بیایید این قانون دوست داشتنی را برای همیشه به خاطر بسپاریم: در خانه ای که کوچکترها بزرگترها را کوچک می کنند، کوچکترهای آن خانه بزرگ نمی شوند.
نظر خودتان را ارسال کنید