فصل بهار همیشه نوید دهنده امید است به سوی آینده ای روشن ؛ زمین رویش را ساز کرده و آسمان سمفونی زیبای پرندگان را در تلالو آفتاب به ساکنان شهر تقدیم می کند.
زهرا مددجوی جوان و تلاشگر نیکوکاران شریف با مساعدت های واحد حمایتی و توانمندسازی قرار است رخت عروس بپوشد و با یک دنیا آرزوبه خانه بخت برود تا زندگی جدیدی را به تجربه بنشیند . خیلی پیشتر بود که هر روز گوشه چشمش نمناک از غم دوری پدر شده بود ؛ پدری که خون دلها خورد تا فرزندش با همه کمبودها، غم نداری را نچشد اما دست تقدیر روایتی دیگر را رقم زد. این بار مادر بود که در نبود پدر تمام باز سنگین زندگی را به دوش کشید و علیرغم همه سختی ها دختر را مهیای این وصلت آسمانی کرد . اما غصه ای بزرگ دل مادر را به درد می آورد و آن دست خالیش بود برای تامین جهیزیه دردانه دخترش که یادگار مردی بود که عاشقانه دوستش می داشت.
در این اثنا ، تلفن واحد حمایتی و توانمند سازی نیکوکاران شریف در یکی از صبح های بارانی اسفند ماه به صدا درآمد و مددکاران این بخش در جریان مشکلات خانواده زهرا قرار گرفتند . پس از دقایقی از این مکالمه بود که لبخند به صورت تکیده مادر برگشت ، چادر به سر کرد و با مدارک عقد یگانه دخترش به سمت میدان انقلاب تهران حرکت کرد.
با تشکیل پرونده و دستور رسیدگی فوری از سوی مدیرعامل، همه این سختی ها و نگرانی ها از چهره زن رخت بر بست و امیدواری در دلش خانه کرد. فردای آن روز ، مددکار مسؤول پس از دریافت تاییدیه مدارک پرونده، سوار بر خودرو راهی بازار شد و با خرید اقلام ضروری جهیزیه با دست پر به خانه زهرا رفت . دختر هم می خندید هم گریه می کرد؛ نمی دانست چه بگوید چراکه فکرش را هم نمی کرد به این زودی به خواسته هایش برسد . با دستش اشکها را پاک کرد و اینگونه سخن را آغاز کرد : پدرم همیشه می گفت، دستی بالای همه دستهاست. همیشه خداوند زمانی معجزه می کند که انتظارش را نداری و امروز به همه آنچه شنیده بودم ایمان آوردم.
این روزها بانوی قصه ما، در تب و تاب تدارک یک جشن کوچک است که با همت بزرگان فامیل و همراهی بنیانگذار نیکوکاران شریف دست در دست مرد آینده اش، بهار را زندگی کنند.
زهرا هنگام خداحافظی یک بیت زیبا از حافظ را برایمان خواند که به قول خودش روایت دیروز و امروز اوست؛
ای عروس هنر از بخت شکایت منما
حجله حسن بیارای که داماد آمد
نظر خودتان را ارسال کنید