بنیاد خیریه نیکوکاران شریف، حامی ایتام و نیازمندان، روز پانزدهم دی‌ماه ۹۵، از ساعت ۱۵:۳۰ تا ۱۷ میزبان دو مددجوی خاص بود.
میهمانان روشندلی که اگرچه از دنیای رنگارنگ بیرون جز سیاهی چیز دیگری نمی‌دیدند اما وجود گرمشان روشنی‌بخش خانواده‌ای گرم و صمیمی بود. خانواده‌ای که در زیر سایۀ وجود یک پدر، هرچند نابینا، مسیر زندگی را روشن‌تر و امن‌تر می‌پیمود.
سیروس پدر ۴۶ ساله‌ای که در اولین روزهای جوانی و در اوج روزهایی که برای تحصیل و ساختن آینده‌ای رؤیایی نقشه می‌کشید با ابتلا به بیماری آب سیاه تمام بینایی‌اش را از دست داده بود؛ می‌گوید: «بسیار خوش‌حالم از این که با وجود معلولیتی که دارم و نیز سختی گذران زندگی خانوادۀ پنج نفره‌ام آن هم در یک خانۀ اجاره‌ای، کمک‌های مادی و معنوی نیکوکاران به‌خصوص اهدای ارزاق ضروری تا حدودی دنیای تاریک مرا روشن می‌کند. کاری از دستم برنمی‌آید. قادر به کارکردن نیستم. هم‌چنان نگران ادامۀ تحصیل و بیماری خفیف آب سیاه فرزندانم هستم. باید مدام تحت درمان باشند و …»
او که سه فرزند دارد روشندل‌شدنش را در مصلحت خدا می‌داند و خوشبختی خودش را در خوشبختی فرزندانش می‌بیند.
میهمان دیگرمان یک پدر۵۱ ساله است. او که تمام آیه‌های قرآن را در دل پاک خود حک نموده، شعر می‌سراید و عجیب خوش‌ذوق است!
وی می‌گوید: «جز سیاهی چیز دیگری نمی‌بینم. لحظه‌های تنهایی‌ام با سرودن شعر و خواندن قرآن پر می‌شوند. امیر و علی دو نورِ چشمی‌ام را بسیار دوست دارم و …»
این دو مددجوی بزرگوار که در “روز جهانی بریل” میهمان خانوادۀ نیکوکاران بودند ضمن پذیرایی، از سوی مدیر عامل محترم بنیاد، سرکار خانم دکتر محمدی‌نیک، هدایای نفیسی را دریافت نموده و پس از گپ‌و‌گفتی گرم و صمیمی با مددکاران و نیکوکاران، برای رفتن آماده شدند.
زندگی در این دنیای تاریک برای این دو مددجوی روشندل اگر چه سخت بود اما وجودشان هم‌چنان چراغ خانه‌شان را روشن نگه داشته بود و چه قدر زیاد بودند کودکان بی‌بابا مانده‌ای که در میان سیاهی شب برای دیدن رؤیای پدر چشم روی چشم می‌گذاشتند!