در راستای شفاف‌سازی اهداف و عملکردهای بنیاد خیریه نیکوکاران شریف و نیز ایتام تحت پوشش این مؤسسه، روز پنج‌شنبه (۱۵ مهر ۹۵) زهرا سادات، میزبان حامیان و نیکوکارانی بود که فاصلۀ خود و ایتام را با دنیایی از مهر و عاطفه پُر می‌کردند!
در این میان صدای خنده‌های بی‌وقفۀ این کودک دو ساله که هیچ خاطره‌ای از پدر نداشت، فضای دفتر بنیاد را در دنیایی از عشق غرق می‌کرد و انگار برای همیشه غم و سیاهی از کل هستی محو می‌شد!
زهرا تاتی تاتی کنان با عروسک‌هایی که حامیان برایش آورده بودند، راه می‌رفت و گاهی هم با شیرین‌زبانی‌اش “علی”، برادرش، را صدا می‌کرد.
مادرش میهمان بچه‌های واحد حمایتی بود و در اوج جوانی با وجود دو فرزند ۱۴ و ۲ ساله همسرش را از دست داده بود. او می‌گوید: «کس و کاری ندارم. نه پدری، نه مادری … با وجود مبتلا بودن به بیماری گوارشی و قلبی، کار می‌کنم و درآمد ناچیزم فقط کفاف بخش کوچکی از زندگی‌ام را می‌دهد. ای کاش، یک سرپناه داشتم تا با خیال راحت فرزندان یتیمم را بزرگ می‌کردم و …»
حامیان زهرا که هر یک برای حامی‌شدنشان ماجرای جالبی نقل می‌کردند، هر کدامشان از مسیری جداگانه وارد مسیر واحدی شده بودند که انتهای آن به آرامشی لذت‌بخش و بی‌پایان ختم می‌شد.
بسیاری از حامیان را که از ۱۰ صبح تا دو بعد از ظهر در بنیاد حضور داشتند؛ زوج‌های جوانی تشکیل می‌داد. آنها مهم‌ترین آثار معنوی کمک به ایتام را: بهره مندی از آرامش روحی، برکت عمر و حس ارزشمندی برشمردند.
مهربانی را از کودکی یاد بگیریم؛ از کودکی به فرزندان بیاموزیم تا یاد بگیرند مهربانی به دیگران، مهربانی به خودمان است تا به این وسیله روح غبار گرفته‌مان را با اشک شوق یک یتیم جلایی تازه دهیم و یادمان نرود: در روزهای سخت زندگی دستان این کودکان، کورترین گره‌ها را از زندگی‌هامان باز می‌کنند و لبخندشان به چارچوب انسان بودن رنگ و بوی تازه‌ای می‌بخشد!
… و همۀ ما در بنیاد خیریه نیکوکاران شریف ایمان داریم جرقۀ کوچکی از مهربانی نه تنها دنیای ایتام بلکه دنیای ما را نیز غرق در نور می‌کند!